Colombia, se vive y se goza

Over Colombia gaan de wildste verhalen rond: gijzelingen, drugsoorlogen, FARC-aanslagen etc. 'Daar wil je nog niet dood gevonden worden', denkt de gemiddelde NOS-nieuwskijker. Van reizigers die het land bezocht hebben hoor je juist een hele andere kant. 'Lieve mensen, mooie vrouwen en een prachtig land om te bereizen'. Lekker gemaakt door deze laatste groep reisden wij zelf ruim 3 weken door deze laatste bestemming in Zuid-Amerika.

Hoofdstad Bogota maakte voor ons meteen de twee kanten van dit land duidelijk. Onze hosteleigenaresse spreidde een kaart van de stad op tafel uit en trok met zwarte stift een groot vierkant om de buurt waarin wij ons bevonden. 'Aqui, muy bonito', wijzend naar het vierkant, 'aqui, muy peligroso', wijzend naar de buitenkant van de lijn. Daar mochten wij onder geen beding komen. In Colombia planden we een paar rustige dagen, deels vrijwillig na een druk programma in Patagonië, deels noodgedwongen door slecht weer en virale infecties. We struinden door de straatjes van La Candelaria en bezochten het museum van Botero, een kunstenaar met een voorliefde voor dik: dikke vrouwen, dikke kinderen, dikke peren, een dikke Mona Lisa en dikke violen, het had iets absurdistisch.

In de buurt van Bogota ligt Zipaquira, een klein dorpje omringd door bergen waarin zout gewonnen wordt. Deze mijnbouw was dusdanig uit de hand gelopen dat men er een complete kathedraal en de kruisweg van Christus uit het zout gewonnen heeft. 's Nachts werd er nog steeds hard gewerkt om vrachtwagen vol zout uit de mijn af te voeren, overdag mochten wij een kijkje nemen in de mijn. Toegegeven, de gangenstelsels leken met alle gekleurde lichtjes wel heel kitsch, maar het idee dat dit hele complex met dynamiet en houwelen uitgegraven was, vonden we erg imposant.

Van de drukke hoofdstad reisden we door naar Salento, een dorpje van nog geen 4000 inwoners. Het lag op een bergplateau dat per bus alleen bereikbaar was na ..tig haarspeldbochten, langs koffieplantages en beekjes. Het dorp zelf was zo'n 150 jaar oud, en even zo lang leek de tijd hier stil te hebben gestaan. Kleine, kleurige huisjes vormden de straten rondom het centrale plein, waar uit de kleine donkere kroegjes de 'Vallenatos'-muziek het plein van sfeer voorzgen. Oude mannetjes zaten, standaard voorzien van witte hoed, op een bankje voor hun huis of winkel om het leven op straat voorbij te zien trekken. Hostels en wasserettes hadden vaak niet meer dan een kartonnen bordje buiten hangen om hun bedrijfje kenbaar te maken, vervolgens moest je thuis aanbellen om de was te brengen. Prachtig!

Nabij Salento lag de Valle de Cocora, een kruising tussen een vallei en een jungle die bekend stond om zijn 'wax palms', een palmboomvariant met een gemiddelde lengte van 60 meter hoog. Mist en regen tijdens een 10 kilometer lange trekking gaven een mystieke sfeer aan het geheel.

Medellin behoorde tot ruim een decennium geleden tot één van de gevaarlijkste steden ter wereld. Het was het epicentrum van de Amerikaanse cocaïnehandel, geleid door één man: Pablo Escobar. Onder zijn leiding werden duizenden mensen, voornamelijk agenten, in koele bloede neergeschoten. Hij en zijn bende beheerden 80% van alle cocaïnehandel, en in hoogtijdagen verdiende hij ruim een miljoen dollar per dag. Als een ware Robin Hood liet hij voor de armen complete wijken uit de grond stampen, voor iedere vermoorde agent betaalde hij 1000 dollar. Met autobommen werd op andere drugsbendes gejaagd, de straten van Medellin waren uitgestorven. Op deze boef werd jarenlang gejaagd. Maar niemand gaf hem aan of wees naar zijn schuilplaats. Hij verdubbelde namelijk het vindersloon dat de politie bood voor diegene die hem níet aangaf. In 1993 kwam dan toch een einde aan het verhaal van deze man, toen hij op het dak van zijn huis werd doodgeschoten. Inmiddels is Medellin een stuk aangenamer geworden, en is een kleine grafsteen het enige dat nog over is gebleven van 'Don Pablo'.

Ook in Colombia zijn de afstanden groot. Afwisselend zaten we 7 danwel 15 uur in een bus om op de plaats van bestemming te komen. Dit was bepaald geen lolletje. Ondanks de hitte in dit land moest je standaard gewapend met je dikste kleren, een jas en een sjaal de bus instappen. De airco stond per definitie op vriesstand waardoor je het idee had dat je je op de Noordpool bevond. De chauffeurs leken doorgaans coureurs die van de weg door de haarspeldbochten hun racebaan maakten. Ondanks dat was er altijd vertraging. Als je naar de wc moest werd je dan ook tegen alle muren van het hokje opgeslingerd. Dit gold ook voor de mensen die moesten overgeven door de misselijkmakende rit, een knapperd die dan nog in de wc kon overgeven. Met name voor Carolein was het dan een test om daarna erin te slagen naar de wc te gaan zonder zelf onder het braaksel van de voorganger te zitten. Helaas na voldoende oefening niet geslaagd voor deze test.

Cartagena bracht ons voor het eerst de Caribische sfeer. Het historische stadscentrum is een erfenis van de Spanjaarden. Vroeger gebruikten deze kolonisten de stad als opslagplaats voor alle schatten en was het een verleidelijk doelwit voor piraten. Tegenwoordig bestormen geen piraten, maar hordes toeristen de stad. Allemaal om de grote kerken, gekleurde huisjes, romantische balkonnetjes, lantaarns, kanonnen, het fort en de omringende muur te bewonderen.

Met een knipoog naar Guy's vorige wereldreis lag er in Cartagena weer ouderwets een pakketje klaar met kleine ludieke opdrachten. Zo werd zijn backpackersbaardje op traditionele wijze geschoren, liep hij uren met een nepsnor door de binnenstad en rookte een Cubaanse sigaar tegen de achtergrond van de ondergaande zon. Geen beloningen dit keer, maar gewoon een leuke tijd in een prachtige stad.

De afgelopen weken leefden we toe naar de carnaval in Barranquilla. We hadden gehoord dat in Barranquilla het grootste carnavalsfeest ter wereld zou zijn, op Rio na dan. Dat massaal niet altijd even gezellig is ondervonden wij al heel snel. Doordat we aan de late kant waren was er nergens meer plek om de parade voorbij te zien trekken en binnen 5 minuten werden Guy's zakken gerold. Een buskaartje was de karige buit van de dief. De toon voor die dag was gezet en we voelden ons niet meer heel veilig in de massa. Omdat we onze hele route in Colombia op dit grote feest hadden aangepast besloten we de gok te wagen en ons de dag erna weer in de menigte te begeven. Deze keer waren we wel op tijd en samen met nog twee Limbo's veroverden we een plaatsje op de eerste rij. Al gauw werden we door de locals meegesleept in het Colombiaanse carnaval, binnen mum van tijd zaten we onder het schuim en onder het meel. Zo waren we deze keer deel van het feest in plaats van toeschouwers die angstig vanaf de zijlijn meekeken.

In de afgelopen weken is ons duidelijk geworden dat het beeld wat de media van Colombia schetst maar een deel is van de werkelijkheid. Natuurlijk lopen hier grote schurken rond en is niet iedereen te vertrouwen, zeker zijn er mensen waar je liever niet mee in aanraking komt, natuurlijk zijn er gebieden waar je beter weg kunt blijven en ook is corruptie nog aan de orde van de dag. Maar er zijn ook mensen in Colombia die je komen vragen of je hulp nodig hebt, die oprecht aardig zijn voor toeristen en voor elkaar, mensen die van het leven een feestje maken, mensen die ondanks het vervelingsgehalte van hun baan oprecht vriendelijk hun klanten goede dag wensen en helpen. En zoals we gezien hebben zijn er genoeg plekken waar het prachtig en wel veilig is. Waar zijn al deze mensen en plekken als men het over Colombia heeft??

Vannacht komt er een eind aan hoofdstuk 3 van onze reis. Zuid Amerika zit erop, wij hebben weer kennis gemaakt met andere gebruiken, we hebben een mooi staaltje cultuur gezien en onze kennis van de Spaanse taal weer opgefrist. We vliegen naar Aruba waar we weer even onze eigen vertrouwde taal kunnen spreken en frikandel speciaal kunnen eten.

Liefs, Carolein en Guy