Als scheepsarts naar Spitsbergen
Blijf op de hoogte en volg Carolein en Guy
27 Augustus 2012 | Spitsbergen, Longyearbyen
Terwijl in Nederland voor het eerst sinds tijden weer tropische temperaturen gemeten werden, pakte ik juist mijn handschoenen, winterjas, stethoscoop en muts in en vertrok met Scandinavian Airways naar een wel heel bijzondere bestemming: Spitsbergen.
Spitsbergen is een eilandengroep boven Noorwegen. Het feit dat hier in augustus nog 24 uur per dag de zon schijnt (dus ook toen mijn vliegtuig om half 2 's nachts landde) is geenszins een garantie voor warm, aangenaam weer. De snijdende wind en natte sneeuw maken de gevoelstemperatuur tot ver beneden het vriespunt.
Vanuit Longyearbyen, het enige centrum van beschaving, ging ik 7 dagen mee als scheepsarts op een expeditie rond Spitsbergen, 'op zoek naar de ijsbeer'. Dit hield in dat ik gedurende een week verantwoordelijk was voor de medische zorg van zo'n 150 passagiers en bemanningsleden, én het 'scheepshospitaal'. Deze laatste benaming schepte vooral bij de passagiers hoge verwachtingen (so you can take an X-ray now?). De naam 'medicijnenkast' zou namelijk beter volstaan hebben.
Gewapend met een portable radio wist men mij snel te bereiken op de momenten dat het nodig was. De eerste avond voorspelde niet veel goeds: windkracht 8, open zee, en een van links naar rechts swingend schip. 'Volgende keer toch maar weer naar de evenaar', dacht ik meerdere malen toen ik van hut tot hut geroepen werd om krijtwitte, brakende mensen hun zetpillen of pleisters tegen zeeziekte uit te delen, terwijl ik zelf tussen de bedden heen en weer geslingerd werd. Tegen middernacht zocht ik eindelijk mijn eigen kajuit op.
Helaas niet voor lang.
4 uur 's nachts....telefoon....'troubles in cabin 502'....grom! Eén van de passagiers was gevallen tijdens het toiletbezoek. Haar pols was blauw en gezwollen. Dit betekende niet veel goeds. Met een hoge verdenking op een breuk legde ik een kunststof spalk aan. Het zou nog een week duren voordat er foto's gemaakt konden worden en fatsoenlijk gips aangelegd kon worden...
Na een hectisch eerste etmaal kwam iedereen langzaam in het deinende golfritme, en beperkten de medische problemen zich tot een snotneus, oorpijn of een dikke knie. Voor mij eindelijk eens tijd om uit het raam te kijken en te zien op welk wonderschoon stukje aarde we nu weer waren beland.
Het was een landschap dat de kracht van de natuur in alles uitademde: rijk besneeuwde bergtoppen, kilometers brede gletsjers, windkrachten om bang van te worden.
Aan het eind van dag 2 hing er een spanning in het schip: er waren ijsberen gesignaleerd! Alle passagiers werden over zodiac-bootjes verdeeld om zo dicht mogelijk bij de kust te komen. Iedereen was in extase, iedereen behalve ik. Men had het over een moeder met een jong, hoe prachtig! Het enige dat ik met m'n camera in beeld kreeg was een wit stipje in de verte, dat dan blijkbaar voor twee ijsberen moest doorgaan. Die avond werd er zelfs getoast op 'onze eerste ijsberen'. Ik had me er toch iets anders van voorgesteld, maar goed; ik ben dan ook geen bioloog.
We zetten koers naar het pakijs: daar waar de zee nog enkel in dunne straaltjes tussen de kolossale ijsschotten doorheen slingert, hét gebied voor ijsberen. (Voor de kenners: op ruim 81°N). Op plekken als deze besef je pas hoe nietig je als mens bent. We werden op onze wenken bediend: tot vijf keer toe werd de grote witte knuffelbeer gespot, op enkele meters van het schip. Het was een prachtig schouwspel waarvan ook ik ditmaal een brok in mijn keel kreeg.
Na de grote ijsberenshow volgden nog enkele prachtige dagen, waarin het schip in een van de vele fjorden aan anker ging om per zodiac tussen buitenaards mooie ijsschotsen te cruisen of aan land te gaan voor een sneeuwtrekking. We zagen walrussen, poolvossen, zeehonden en zelfs twee blauwe vinvissen; de grootste schepsels die op aarde leven. Op zulke momenten verzamelden zich alle fotografen op het dek, met toeters van lenzen die het dier bijna aanraakten. De prachtige natuur werd afgewisseld met het goede leven aan boord: lekker eten (geen berenvlees overigens!), voordrachten en een hele fijne sfeer tussen crew en passagiers. Het was een absoluut voorrecht om dit mee te mogen maken.
Terug in Longyearbyen hebben alle passagiers levend het schip verlaten en mocht ik mijn verantwoordelijkheid overdragen aan de volgende doc. Ik sliep nog 1 nachtje in een klein guesthouse-kamertje met gedeelde badkamer voor slechts 83 euro (welkom in Noorwegen!). Wederom niet voor lang, want om 4.40 uur 's nachts vertrok mijn vliegtuig. Gelukkig scheen toen wel de zon nog...
Guy
Spitsbergen is een eilandengroep boven Noorwegen. Het feit dat hier in augustus nog 24 uur per dag de zon schijnt (dus ook toen mijn vliegtuig om half 2 's nachts landde) is geenszins een garantie voor warm, aangenaam weer. De snijdende wind en natte sneeuw maken de gevoelstemperatuur tot ver beneden het vriespunt.
Vanuit Longyearbyen, het enige centrum van beschaving, ging ik 7 dagen mee als scheepsarts op een expeditie rond Spitsbergen, 'op zoek naar de ijsbeer'. Dit hield in dat ik gedurende een week verantwoordelijk was voor de medische zorg van zo'n 150 passagiers en bemanningsleden, én het 'scheepshospitaal'. Deze laatste benaming schepte vooral bij de passagiers hoge verwachtingen (so you can take an X-ray now?). De naam 'medicijnenkast' zou namelijk beter volstaan hebben.
Gewapend met een portable radio wist men mij snel te bereiken op de momenten dat het nodig was. De eerste avond voorspelde niet veel goeds: windkracht 8, open zee, en een van links naar rechts swingend schip. 'Volgende keer toch maar weer naar de evenaar', dacht ik meerdere malen toen ik van hut tot hut geroepen werd om krijtwitte, brakende mensen hun zetpillen of pleisters tegen zeeziekte uit te delen, terwijl ik zelf tussen de bedden heen en weer geslingerd werd. Tegen middernacht zocht ik eindelijk mijn eigen kajuit op.
Helaas niet voor lang.
4 uur 's nachts....telefoon....'troubles in cabin 502'....grom! Eén van de passagiers was gevallen tijdens het toiletbezoek. Haar pols was blauw en gezwollen. Dit betekende niet veel goeds. Met een hoge verdenking op een breuk legde ik een kunststof spalk aan. Het zou nog een week duren voordat er foto's gemaakt konden worden en fatsoenlijk gips aangelegd kon worden...
Na een hectisch eerste etmaal kwam iedereen langzaam in het deinende golfritme, en beperkten de medische problemen zich tot een snotneus, oorpijn of een dikke knie. Voor mij eindelijk eens tijd om uit het raam te kijken en te zien op welk wonderschoon stukje aarde we nu weer waren beland.
Het was een landschap dat de kracht van de natuur in alles uitademde: rijk besneeuwde bergtoppen, kilometers brede gletsjers, windkrachten om bang van te worden.
Aan het eind van dag 2 hing er een spanning in het schip: er waren ijsberen gesignaleerd! Alle passagiers werden over zodiac-bootjes verdeeld om zo dicht mogelijk bij de kust te komen. Iedereen was in extase, iedereen behalve ik. Men had het over een moeder met een jong, hoe prachtig! Het enige dat ik met m'n camera in beeld kreeg was een wit stipje in de verte, dat dan blijkbaar voor twee ijsberen moest doorgaan. Die avond werd er zelfs getoast op 'onze eerste ijsberen'. Ik had me er toch iets anders van voorgesteld, maar goed; ik ben dan ook geen bioloog.
We zetten koers naar het pakijs: daar waar de zee nog enkel in dunne straaltjes tussen de kolossale ijsschotten doorheen slingert, hét gebied voor ijsberen. (Voor de kenners: op ruim 81°N). Op plekken als deze besef je pas hoe nietig je als mens bent. We werden op onze wenken bediend: tot vijf keer toe werd de grote witte knuffelbeer gespot, op enkele meters van het schip. Het was een prachtig schouwspel waarvan ook ik ditmaal een brok in mijn keel kreeg.
Na de grote ijsberenshow volgden nog enkele prachtige dagen, waarin het schip in een van de vele fjorden aan anker ging om per zodiac tussen buitenaards mooie ijsschotsen te cruisen of aan land te gaan voor een sneeuwtrekking. We zagen walrussen, poolvossen, zeehonden en zelfs twee blauwe vinvissen; de grootste schepsels die op aarde leven. Op zulke momenten verzamelden zich alle fotografen op het dek, met toeters van lenzen die het dier bijna aanraakten. De prachtige natuur werd afgewisseld met het goede leven aan boord: lekker eten (geen berenvlees overigens!), voordrachten en een hele fijne sfeer tussen crew en passagiers. Het was een absoluut voorrecht om dit mee te mogen maken.
Terug in Longyearbyen hebben alle passagiers levend het schip verlaten en mocht ik mijn verantwoordelijkheid overdragen aan de volgende doc. Ik sliep nog 1 nachtje in een klein guesthouse-kamertje met gedeelde badkamer voor slechts 83 euro (welkom in Noorwegen!). Wederom niet voor lang, want om 4.40 uur 's nachts vertrok mijn vliegtuig. Gelukkig scheen toen wel de zon nog...
Guy
-
27 Augustus 2012 - 20:33
Marieke:
hey Guy, wat ontzettend gaaf!!!! echt vette foto's! ben jaloers ;) -
27 Augustus 2012 - 20:33
Marieke:
hey Guy, wat ontzettend gaaf!!!! echt vette foto's! ben jaloers ;) -
27 Augustus 2012 - 20:43
Stuben:
Jong,
Meesterlijk ende hulde voor dot ludiek avontuur, wederom geheel op kruustiaanse wijze weergegeven in letter en beeld. Gelukkig is scheurbuik niet meer van deze tijd en was er nog tijd om te ijsberen. Kom volgende week eens hierlangs of zo.
Liefs -
27 Augustus 2012 - 21:23
Myr:
Geweldig verhaal weer!! En super-mooie foto's.
Dus het scheep-artsen is goed bevallen..ja..lijkt me ook wel wat! ;-)
Tot snel, x
-
28 Augustus 2012 - 00:09
Dr Kollenberg:
Amice,
Wat heeft dit te betekenen?! Ik word om 2 uur 's nachts wakker gebeld voor een acute iatrogene hypothyreoidie en vervolgens verhaalt meneer over gekneusde polsen?!! U kunt een volgend intercollegiaal consult wel op uw witte buik schrijven! Een witte circusbeer in 10 verschillende poses op de gevoelige plaat terwijl daarbuiten nog een kolossaal struma ronddoolt?!! Dit heeft niets met scheepsartsenij te maken!l -
28 Augustus 2012 - 02:13
Marianne En Jasper:
Hee gek! Wat een verhalen toch weer! Pas maar op binnenkort geen scheepsarts mar dan komen de eerste verhalen over...... LAURENTIUS-arts!!! x
-
28 Augustus 2012 - 20:36
Marjolein En Aaike:
Hey Guy!
Mooi avontuur weer joh! En bijzondere foto's!
Klaar voor het gewone leven als burger? ;-) -
28 Augustus 2012 - 21:35
Aldwin:
Leuk verslag. Herkenbare ervaringen. Zo te horen ben je klaar voor Antarctica! Zag op foto Jim. Was Michelle er ook? -
29 Augustus 2012 - 10:16
Erik:
Hey Guy!
Wat een fantastisch verhaal! Zoeken ze ook wel eens 1ste dekzwabbers?
De pinguins lijken me nog spannender om te bekijken. Ben benieuwd naar het volgende verhaal. -
09 November 2015 - 21:34
Rogier Steins:
Beste Guy,
Met veel plezier en interesse heb ik uw reisverhaal gelezen. Ik wil in de toekomst ook als scheepsarts naar Antartica afreizen. Ik vroeg me af of u misschien nog tips voor mij heeft. Welke organisaties zou ik kunnen benaderen? Welke voorbereiding (cursus, etc.) zou ik kunnen treffen?
Ik hoor graag van u.
Vriendelijke groet,
Rogier Steins
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
