Oh my Buddha!

De afgelopen vijf weken reisden we tussen pagoda's , Boeddha's en tempels in het noorden van Thailand en in Myanmar. Hier weer een greep uit onze verhalen:

Reisgenoten
Het noorden van Thailand bereisden we niet alleen. We zouden twee weken lang gezelschap krijgen van Debbie, vriendin van Carolein. Het werd een leuk weerzien op het vliegveld van Bangkok. Guy wist even later niet wat hij meemaakte, toen achter Debbie ineens zijn moeder in de vliegtuighal opdook. Totaal onverwachts stond Marij ook met de backpack in Bangkok, klaar om met ons mee te gaan. Al maanden lang was met Carolein dit plannetje gesmeed, buiten Guy's weten om.

Om onder het genot van een Thais biertje van deze geweldige verrassing bij te komen werd het immer bruisende Kao San Road opgezocht. De toestand werd alleen nog maar gekker, toen daar ineens Roger prinsheerlijk op een terrasje ons op zat te wachten. Ook hij was naar Thailand afgereisd om mee te gaan. Guy kon de rest van de avond geen woorden meer vinden...
De drukkende hitte weerhield ons er niet van om alle hoogtepunten van Bangkok e.o. te bezoeken. Na twee dagen tempel hier, tempel daar leden wij aan de zogenaamde tempelmoeheid:

FATIGUUS TEMPLORUM
Voorkomen: mn. in het noorden van Thailand en Myanmar
Oorzaak: Het bezoeken van ongezond veel tempels binnen veel te korte tijd
Symptomen: onrust, algehele malaise, verlaagd libido en nachtmerries met opvallend veel Boeddhaverschijningen
Behandeling: haal het slachtoffer zo snel en zo ver mogelijk van de tempels vandaan

Dat deden we! We namen eerst een nachtbus naar Chiang Mai, een sfeervol stadje, waar we een paar dagen bleven en één dag te voet en per olifant (zoals dat in Thailand gebruikelijk is) de natuur introkken. Daarna reisden we juist de andere kant op, naar één van de tropische eilandjes die Thailand als vakantieland zo'n goede naam berzorgen.

Verjaren op Koh Samed
Het dreigde al maanden, maar nu ging het echt gebeuren: Guy werd 30! Het was de hoofdreden dat Marij en Roger juist nu overgekomen waren, Koh Samed werd de lokatie. De bungalow werd versierd en met de voetjes in het zand werden er zelfs cadeaus uitgepakt: 30 kano's (voor bij de koffie), een pakket wenskaarten (dank allemaal!) en een fles Goldstrike. De verjaardag werd gevierd met een boot-/snorkeltocht om het eiland, natuurlijk met de nodige biertjes erbij. 's Avonds werd warempel zelfs het strand versierd en werden bij gebrek aan verjaardagstaarten verjaardagspizza's aangerukt, volledig voorzien van kaarsjes. Er volgde een lokaal verjaardagsmaal met cocktails op het strand. Vanavond hoefden we ons even niet aan ons backpackersbudget te houden. In een nabijgelegen strandclub, waar de Goldstrike goed van pas kwam, werd de dag op meesterlijke wijze afgesloten.


MYANMAR (BIRMA)

'Onze taxi rammelt aan alle kanten. Aan Carolein's kant gaat het raampje niet meer dicht. De geur van oud afval dringt overal naar binnen. Onze chauffeur int netjes de afgesproken prijs. In het portiekje van ons hotel ligt een kind te slapen. Vanzelfsprekend is er een stroomstoring gaande wanneer we in ons hotel even af willen koelen bij de airco/ventilator. Als we op zoek gaan naar eten verlicht een schuw lantaarnlicht de straten net genoeg om niet in de openstaande rioolputten te vallen. Ratten schieten voor ons weg. Pinautomaten bestaan hier niet, dollars worden zowat alleen geaccepteerd als ze met een strijkijzer gladgestreken zijn. Op de stoep komen mensen samen om bij de enige straatbewoner met televisie hun dagelijkse soap te kijken. Overal worden we vriendelijk begroet. Hello, welcome in Yangon!'

Myanmar valt moeilijk te omschrijven: het is als Afrika, maar dan zonder criminaliteit. Het is als India, maar dan zonder sjaggeraars. Het is als de rest van Zuid-Oost Azië, maar dan zonder toeristen. Eén ding is duidelijk: weg met alle Thaise gemakken, we zijn weer echt op reis!
Jarenlang werd dit land met harde hand geregeerd door een streng militair regime, elke vorm van opstand werd met grof geweld neergehaald. Inmiddels is het land langzaam op weg naar een democratie, het streven van Aung San Suu Kyi (de immens populaire politica die na zo'n 15 jaar huisarrest in april j.l. de verkiezingen won). Langzaam maar zeker lijkt dit land een populaire bestemming te worden, maar nu waren wij het massatoerisme nog ver vooruit.

Burmezen zelf lijken aardig op hun bovenburen, de Chinezen, als het op smerig gedrag aankomt. Tijdens busritten en op straat klinkt er een echolalie aan keelgeschraap en gekokhals, meestal gevolgd door een enorme fluim aan bloedrood sputum op straat. Dit is het resultaat van beetlenut, een drogerend goedje dat hier bij de vleet gekauwd wordt. In bussen hangen zelfs speciale zakjes om de beetlenutspuug in op te vangen (zie foto).

Tijdens een driedaagse trekking in onze eerste week bezochten we enkele van de 135 verschillende stammen die buiten de grote steden in Myanmar leven. Overal waren we welkom en werd met een grote glimlach thee voor ons gezet. Nieuwsgierige dorpelingen kwamen naar ons kijken. We werden overladen met geschenken (kroppen sla, gestoomde aardappelen, dubieuze paddestoelen...) en sliepen zowel in één van de dorpjes als in een klooster bij de monniken. De tocht eindigde bij Inle Lake, een prachtig bergmeer waar de tijd stil leek te staan.

Een ander hoogtepunt was Bagan: een vlakte met meer dan 4000 tempels. Met het beste inlevingsvermogen valt geen voorstelling te maken van de immensheid van dit spektakel. Het leuke van deze plek was dat je er per fiets op uit kon trekken. Zo had je de meeste tempels voor jezelf. En dát was juist de charme van Bagan: in je uppie een tempel ingaan en tussen enorme Boeddhabeelden met een zaklamp op zoek naar een klein deurtje waarachter een trap je naar het dak bracht. Een paar keer je hoofd stotend en goed oppassend voor wegschietende slangen kwam je er. Van boven kwam Bagan pas echt tot z'n recht: Oh my Buddha, what a view!

The Boat to Mandalay
We waren alle busritten een beetje zat. Tot nu toe waren we telkens als twee gebraden kippetjes op onze bestemming aangekomen omdat de airco in de bus na gemiddeld 2 uur uitviel en de ramen niet open konden. Dus zochten we een alternatief. Gelukkig beschikte Myanmar over een uitgebreid waterwegennetwerk en lagen zowel Bagan als Mandalay aan dezelfde rivier. Dus namen deze doorgewinterde backpackers samen de lokale 'goederen' boot die ons in 37 uur tijd van Bagan naar Mandalay zou brengen: De tocht begon rustig, maar binnen mum van tijd zat de boot vol met zo'n 200 Burmezen die een plekje op de boot veroverden. Wij keken onze ogen uit. Zakken met goederen werden aangerukt: uien, chili's, koffie, houtskool, planten, scooters, noem maar op. Mannen zaten te kaarten, oude vrouwen werkten de ene na de andere sigaar weg, mensen laggen te slapen, bloedrode fluimen vlogen over de reling het water in, afval vloog erachteraan en kinderen kwamen voorzichtig naar ons kijken maar renden vaak angstig en ontroostbaar weg als wij naar ze glimlachten. Een groepje vrouwen bekeek ons voorzichtig vanachter een pilaar, een kind lag aan de borst van zijn slapende moeder, trok minutenlang aan haar tepel en sabbelde weer lekker verder. Toen de avondschemering viel werd de boot stilgelegd. Mensen maakten zich klaar om te gaan slapen, keken nog even tv op de kade. Daarna viel de nacht. Het zweet dat 2 cm dik op ons voorhoofd stond, zonder matje op het houten dek, insekten die in onze haren en oren kropen, ratten die over het dek trippelden, gesnurk, gerochel, gehuil van de vrouw die haar enkel verstuikte, babygehuil en de penetrante lucht van eten en zwetende mensen zorgde ervoor dat wij de slaap maar moeilijk konden vatten. Nog maar 24 uur....

De Burmese keuken
In Mandalay kreeg je heerlijke Indische chapati met lamscurry. We genoten er maar liefst twee keer van: eenmaal peristaltisch en eenmaal anti-peristaltisch tijdens de nachtbusrit die volgde. Het werd een feest: zelfs de Burmezen reageerden hoofdschuddend op onze onsmakelijke geluiden. Met dank aan meneer de Indiër zaten we de gehele volgende dag op of rondom de toiletpot. Die lamscurry eten wij nooit meer!

De week eindige een beetje in mineur. Door het herstel van de voedselvergiftiging en een infectie aan Guy's onderbeen moesten enkele plannen gecanceld worden. Maar het gaat alweer de goede kant op: naar Indonesië!

Liefs (en tot snel alweer),
Carolein en Guy