Argentina, el pais en movimiento

Maxima, Maradonna, steaks, tango, noem het maar op. Argentinië klinkt bekend! Onze reisbestemming van de afgelopen weken voelde meer als een vakantie dan een reis. Met comfortabele bussen, chique restaurants en schone hostels mag Argentinië eigenlijk geen backpackersland meer genoemd worden. Ook qua kosten is dit land de budgetcategorie ver voorbij. Naast een enkele steak aten we het gros van de tijd zelfgemaakte pasta's in alle varianten om maar onder ons budget te blijven. Zo hielden we enigszins geld over voor een flinke lading natuurgeweld, uitstapjes naar buurlanden en een tocht naar het 'eind van de wereld'.


Iguazu

De plek waar 275 watervallen zich 80 meter de diepte in storten is recentelijk nog verkozen tot één van de 7 natuurwonderen. Terecht, naar onze mening. In een bootje voeren we langs de watervallen. Ongelofelijk wat een prachtig gezicht en wat een geluid dit natuurspektakel met zich mee bracht. 6,5 miljoen liter water per seconde denderde daar naar beneden. Als hoogtepunt kregen we ook nog een douche, het bootje voer onder een metershoge waterval door (weliswaar een kleintje, maar toch).
Het bekendste deel van de watervallen is de "Garganta del Diablo" ofwel de keel van de duivel. Een grote halfronde waterval van 150 meter breed waarin het water zich 70 meter in de diepte stort. De foto zegt meer.

Niet alleen de watervallen maken het park bijzonder, ook de dieren die er leven en dan met name de toekan die zich in het park bevindt. Het is altijd maar de vraag of je deze goedgebekte vogel mag ontmoeten. Voor ons werd de situatie penibel toen we hem een half uur voordat we het park moesten verlaten nog steeds niet hadden gezien. Maar als kers op de taart verscheen, net voor het verlaten van het park, deze lokale mus ten tonele. Onze dag was compleet. Voldaan sloten we dit mooie avontuur af... Met een busrit van 20 uur voor de boeg vertrokken we naar Buenos Aires.


Buenos Aires

Op het beruchte busstation van Buenos Aires deed Guy nog een verwoede poging om zijn 4,5 jaar eerder gestolen rugzak terug te vinden. Tevergeefs: een week eerder hadden ze de afdeling 'gevonden voorwerpen' opgedoekt. Nét te laat!

We namen onze intrek in de wijk San Telmo. Dit 'dorpje' binnen deze miljoenenstad werd gekenmerkt door zijn straattango, de antiekmarkt en de Plaza Dorrega, waar het op de zwoele zomeravonden goed toeven was met een goed glas Malbec en een medium-doorbakken sappige steak...

Buenos Aires is een stad van sfeer, niet van bezienswaardigheden. Toch zijn er een paar plekken die je gezien moet hebben: La Caminito is er zo één, al lijkt het alsof deze plek uit verveling gecreëerd is. Men heeft er bedacht om ieder huisje in een andere felle kleur te beschilderen. Zet er twee tangodansers voor, bouw er een straat met restaurants naast en je hebt één van de grootste publiekstrekkers van Buenos Aires.

De andere bezienswaardigheid heeft beduidend minder felle kleuren: het kerkhof van Ricoleta. Met graven als tempels is het de plek waar het crème de la crème van weleer nog éénmaal met zijn of haar rijkdom kan pronken. Het kerkhof staat vol met honderden mausoleums met de meest schitterende beelden. Toch gaat de publieksprijs iedere dag naar een relatief sober graf, dat van Eva Peron, beter bekend als Evita, u weet wel van dat liedje op dat balkon. Haar graf kan dagelijks rekenen op een wachtrij fotograferende toeristen.


Colonia,Uruguay

De drang om nog meer landen te zien deed ons besluiten om een uitstapje te maken naar het buurland van Argentinië, Uruguay. In Colonia, een klein idyllisch plekje aan de kust, konden we even aan de drukte van de grote stad ontsnappen. Kinderkopjes, straatlantaarns, oldtimers, de zee en lekker eten tijdens een zwoele avond met gitaarmuziek en een wijntje typeerden dit plaatsje. Je kreeg hier echt het 'Mart Smeets gevoel', aldus Roger.
Terug in Buenos Aires namen we afscheid van Carolina en Roger, en zetten we de vlucht zuidwaarts in. Onderweg dommelden we in...


El fin del mundo

Toen we onze ogen weer openden en uit ons vliegtuigraampje keken waren de wolkenkrabbers verdwenen. En ook de auto's, de mensen, eigenlijk alles. We keken neer op een grote bruine leegte, een soort 'niets'. Aan de horizon lag een gebergte met besneeuwde toppen, onder ons een turquoise-kleurig meer en daar, helemaal links iets dat wel eens voor een weg zou kunnen doorgaan. Deze leegte had gelukkig een naam: Patagonië.

In Patagonië bezochten we de Perito Moreno gletsjer in het Nationaal park 'Los Glaciares' (de gletsjers.) Deze gletsjer is één van de weinige nog groeiende gletsjers. Per dag schuift de ijsmassa 1 tot 2 meter verder. Met luide, op onweer lijkende klappen, hoorde je hoe het ijs zich verschoof. Waar de gletsjer smelt staat een ijsmassa van 60 meter hoog over een breedte van 5 kilometerer. Wederom waren we ooggetuige van prachtig natuurgeweld want af en toe braken er ijsbrokken zo hoog als huizen van de gletsjer af die zich dan met luid kabaal in het smeltwater storten.

Patagonië had meer te bieden dan alleen gletsjers. Vanuit Chalten, een slaperig cowboydorpje kon je de mooiste trekkings doen. Wij kozen de trekking naar Laguna Torres, een 22 km lange trekking die ons naar een meertje aan de voet van een gebergte Fitz Roy genaamd leidde.


Tierra del Fuego, Chili

De tocht bracht ons nog een stuk zuidelijker, tot in Tierra del Fuego, 'Vuurland'. Hier brachten wij een bezoek aan Isla Magdalena, een eiland tussen Chili en Argentinië waar jaarlijks zo'n 300.000 (!) pinguïns aanspoelen en er de zomermaanden doorbrengen. Velden vol met waggelende, zingende, batsende en buitelende pinguïns waar geen eind aan leek te komen. Het was een schouwspel, beste lezer, dat zijn weerga niet kent.

Vanuit deze plek, het 'eind van de wereld' genoemd, eindigt ook weer dit reisverslag. Voor ons heeft de kou alweer lang genoeg geduurd, wij nemen het vliegtuig terug naar warmere oorden ;).

Liefs, Carolein en Guy