Brazilië: snorms, reveillon en caipirinha's.

Soms heb je zo'n plek.

Zo'n plek waar je tijdens een drukke werkdag aan denkt, 'zucht, was ik nog maar eens in...'. Zo'n plek was Ilha Grande.

Ilha Grande is een eiland dat rechtstreeks uit de gidsen van Neckermann kan komen: slechts een paar kilometer groot, kleine idyllische stranden aan de buitenkant en het binnenland opgevuld met dichtbegroeid regenwoud. Verboden voor motorvoertuigen en pinautomaten. Dat laatste wisten we gelukkig op voorhand...

Na onze 'donkere' dagen voor kerst in Afrika (en dan bedoelen we natuurlijk dat we avondenlang zonder stroom zaten) mochten we hier weer genieten van avondvertier, met een caipirinha in de hand samen met andere reizigers uitkijkend over de aangemeerde bootjes in de baai.
Het echte kerstgevoel was natuurlijk ver te zoeken, al aten we kalkoen aan zee, deden de parelwitte stranden ons toch een beetje aan sneeuw denken en kwam tussen de reggae en bossa nova door als verzoeknummertje toch even 'Last Christmas' van Wham! voorbij.


Omschakelen

Brazilië was een cultuurshock voor ons. We maakten opnieuw kennis met Westerse rijkdom die we in geen maanden meer gezien hadden: sieraden, dure kledingwinkels en flanerende mensen door het centrum. Brillen en beugels verschenen weer in het straatbeeld. De mitrailleurs en potholes waaraan we gewend waren geraakt zagen we hier niet meer. Bussen reden weer op tijd... Luxe en gemak waar we weer even aan moesten wennen.

De malarone kon terug de tas in, de oordoppen konden er juist uitgevist worden. Voor ons werden 2-persoonskamers uit financieel oogpunt ingeruild voor 6-persoonsdorm met snurkende kamergenoten. De luxe had dus ook zijn prijskaartje.


Rio

Rio de Janeiro deed zijn naam eer aan. Wij kozen dit walhalla voor hedonisten en mensen met een bohemiaanse levensstijl uit voor de dagen rondom de jaarwisseling. Samen met Roger en Carolina, die wij op een gepaste uitbundige manier welkom heetten op het vliegveld, begon hier onze trip door Brazilië pas echt.

Gedurende een kleine week beleefden we het 'joie-de-vivre' in deze stad: we dansten in een van de vele sambabarretjes in Lapa, dronken vers kokossap en zagen zonsondergang vanaf het Ipanema strand, stortten ons in een bruisend straatfeest, ontmoetten kunstenaar Selaron op zijn zelfgemaakte trappen, struinden door de Montmartre-achtige wijk Santa Teresa, bekeken Rio vanaf de 'Suikerbroodberg' en beleefden ons meest uitzinnige nieuwjaarsfeest ooit.


Reveillon

Tijdens Reveillon (oud en nieuw) is het in Rio traditie dat er offers aan zee worden gebracht voor alle dierbare overledenen. Hierdoor ligt op oudjaarsdag het strand naast bakkende mensen bezaaid met offertjes, die bij vloed met het water worden meegevoerd. De meeste offers bestaan uit kaarsen of bloemen, maar ook menigeen gunt zijn dierbare nog een stuk taart, een blikje bier of zelfs flessen champagne.

Wij vierden Oud en Nieuw met de voetjes in het zand: vanaf de wereldberoemde Copacabana stonden we tussen 2 miljoen feestende mensen uit alle hoeken van de wereld. Om 12 uur werd er 'en masse' luidkeels afgeteld, waarna een vuurwerkspektakel van start ging dat met geen pen te beschrijven valt. Iedereen, inclusief wij, reageerde uitzinnig. Champagne spoot alle kanten op en mensen vlogen elkaar schreeuwend in de armen.

Om de jaloezie vanuit Nederland een beetje te matigen: op de Copacabana regende het pijpenstelen. Dat deed echter niks af aan de uitbundigheid van alle carioca's. Toen even later dj David Guetta het podium betrad was het feest compleet.


Arm en rijk

Rio heeft echter ook een andere kant. Op weinig plekken ter wereld ligt armoede en rijkdom zo dicht bij elkaar: favela's (gemeenschappen waar de mensen uit de lagere sociaaleconomische klasse leven) liggen als mozaïekstukken over de heuvels van de stad verspreid.

Luxe is er niet voor iedereen weggelegd. Wij konden nog blij zijn met onze 'snorm' (= snurkende dorm). In Rio kwamen we talloze 'backpackers' tegen die juist noodgedwongen hun leven in een tas meesjouwden. Sommigen van hen waren nog in het bezit van een matras, die ergens op een straathoek lag, en een paraplu die hen tegen de regen moest beschermen. Een wrang contrast met de levensvreugd die wij met name in deze stad hadden gezien.


Pantanal

U zult begrijpen,beste lezer, dat wij na deze bijzonder indrukwekkende dagen toe waren aan een beetje rust. Wij vlogen naar het zuidwesten van het land en trokken ons drie dagen terug in Pantanal, een waterrijk natuurgebied met de grootste wildlifedichtheid van Zuid-Amerika. Per boot werden wij langs kaaimannen en kapibara's geleid, terwijl papegaaien over ons heen vlogen en er af en toe een gedesoriënteerde vliegende vis in onze schoot sprong. De overige tijd werd gevuld met Oud-Braziliaans vermaak als piraña-vissen en paardrijdend op zoek naar anaconda's en cobra's.

Inmiddels zijn we weer terug in de bewoonde wereld. Na een tussenstop in Bonito leidt ons pad richting de watervallen van Iguaçu, alwaar wij de grens met Argentinië oversteken.

Wordt vervolgd...