Tussen boerenkool en tortilla's

'Kijk schat, zuurkool! Ow, en kijk hier, Venz hagelslag, Calvé pindakaas, zelfs Rinse appelstroop uit Schinnen......'

'Hoor je dat? Marco Borsato op de radio.....'

'Dat is dan 15 gulden alstublieft, spaart u nog zegeltjes, bonuskaart of airmiles?....'

Zijn wij plotseling uit onze wereldreis gebonjourd? Hebben wij per ongeluk het vliegtuig naar Nederland gepakt? Neen, we zijn op Aruba.

Aruba is een piepklein eiland voor de Venezolaanse kust. Slechts weinig backpackers weten deze unieke plek te vinden. Amerikanen daarentegen stromen vanuit hun cruiseschepen, zo hoog als flatgebouwen, dagelijks Oranjestad binnen.

Om de Arubaanse cultuur echt te leren kennen kozen we ditmaal voor een homestay en verbleven we tien dagen lang bij twee locals, Marianne en Jasper genaamd.

We mochten logeren in een lokale hut; lees, luxe vakantiedroomhuis met zwembad, reuzenveranda, ijsblokjesmachine en een schone wc. Jasper en Marianne lieten ons van hieruit een kijkje nemen in het leven van de echte Arubaan.

Als je in Aruba even de stad inging kon je gewoon een leren tas meenemen om je waardevolle spullen mee te nemen. Hier keken ze je raar aan als je als voetganger bij een zebrapad stond te wachten om over te steken, de auto's stopten immers als er iemand wilde oversteken. Zwervers en straatventers waren hier ver te zoeken. Afdingen bij de kassa had weinig zin. 's Ochtends aten mensen volkorenbrood. 's Avonds kon je kiezen uit een frikandel speciaal of boerenkool met worst.

Marianne bleek toevallig ook SEH-arts te zijn en werkte in het enige hospitaal op het eiland. Guy mocht een weekje over haar schouder meekijken. Jasper was Divemaster in spé, hij gaf Guy blokfluitles op de zeebodem.

In onze 'vrije tijd' lieten ze ons alle mooie plekjes van het eiland zien. We 'stoven' met quads langs de ruige kust, we zwommen in de natural pool en we reden zo enthousiast met de auto de duinen in totdat hij vast kwam te zitten. Pas met hulp van een touw en een andere auto konden we onze rit voortzetten.
Heel Aruba voelde als een pauze, een vakantie op onze wereldreis. Het was na tien dagen ook weer goed om de backpacks op te hijsen en weer naar stoffiger oorden te vertrekken...

En boem! Terug waren de eetstandjes op straat, de lokroepen van venters, de kakkerlakken op de busstoel, salamanders in de backpack, muizen naast je bed. We sliepen soms in kamers met een hogere dierendichtheid dan in de Serengeti, we deden ons tegoed aan rijk gevulde tortilla's met allerhande vlees en groente erin en een stevige lepel guacamole erop. Als we wel eens 's ochtends in de voorkamer van ons hostel kwamen zat de eigenaresse in haar eentje aan tafel terwijl ze hardop vol overgave een passage uit de bijbel voorlas. Bienvenidos en Mexico!

We verdiepten ons in het rijk van de Maya's. Zo bezochten wij Chichén Itza, een oude Mayastad en één van de wereldwonderen. We bezochten een hedendaags Mayadorp en werden er de kunst van het tortilla kneden meester. We konden het niet laten om tijdens het kneden even te informeren hoe en waarom de wereld dit jaar nou aan zijn einde moet komen. Zo hebben de Maya's immers voorspelt, volgens de geruchten. Niets blijkt minder waar! Er komt een einde aan een cyclus volgens hun jaartelling, waardoor de wereld anders gaat functioneren. Echter het fabeltje van het eind van de wereld is door Hollywood verzonnen, een goede commerciële zet...
Tot slot maakten we in Mexico kennis met het begrip 'cenotes': natuurlijk ontstane waterpoelen, vaak ondergronds. Hierin konden we een verfrissende duik nemen na een lange dag wandelen of fietsen.

Als je dan toch in Mexico bent dan maak je ook even een uitstapje naar Guatemala. In dit land werden we echter dusdanig hard voorgelogen en afgezet dat we na 2 dagen rechtsomkeer maakten en oprecht blij waren toen we na 3 dagen weer bij de grens waren. Tikal is dan ook het enige dat we gezien hebben.

Belize City was echt zo'n stad waar je de criminaliteit kon ruiken. Vanaf de bankjes of de stoep voelde je de ogen van Creoolse daklozen in je rug priemen, wachtend op het vallen van de nacht wanneer ze hun gang konden gaan. Daar gingen wij dus niet op wachten!
Wij namen de boot naar het kleine eilandje Caye Caulker. Pikzwarte Creolen met hun rastahaar drummend op het strand, Bob Marley uit iedere muziekbox, je kent het wel... Je paste je automatisch aan aan het trage ritme dat het eiland uitstraalde. Op de enige echte straat die het eiland rijk was golden golfkarretjes als het enige vervoermiddel. De echte schoonheid van Belize speelde zich onder water af. Al snorkelend verkenden wij deze onderwaterwereld: rifhaaien, zeeroggen, schildpadden en grote scholen vissen trokken aan ons voorbij. Prachtig!

Helaas had het snorkelen voor ons een vervelende nasleep. Onze lijkbleke schouders en/of billen waren met factor 30 niet bestand tegen de genadeloze Belizaanse middagzon. Ze raakten zo hard verbrand dat we in de dagen erna het gevoel hadden voortdurend met hete strijkijzers op onze schouders/billen te lopen. En met 20 kg aan rugzakken op diezelfde schouders en het uitzitten van urenlange busritten voelde dat niet fijn. Volgende keer toch maar factor 50...

Liefs, Guy en Carolein