Kilimanjaro

De hoogste berg van Afrika, 5896 meter boven de zeespiegel, en vooral het beklimmen ervan, spreekt voor menigeen tot de verbeelding. Voor mij ging afgelopen week deze langgekoesterde droom in vervulling.

Er gingen genoeg geruchten over de berg rond: op de één of andere manier had iedere klimmer die ik van tevoren sprak minstens een groepsgenoot gehad die de tocht niet had overleefd. Vooral jonge mensen hadden door de hoogte een reëele kans op het ontwikkelen van long- of hersenoedeem. Genoeg rust, het drinken van veel water en het gebruik van diamox, een plastablet die hoogteziekte kan voorkomen, zou deze ellende tegen moeten gaan.

Tijdens mijn tocht, die zeven dagen zou gaan duren, werd ik vergezeld door gids Emanuel, een kok en 4 'porters', mannen die de kampspullen inclusief al het voedsel op hun rug de berg op zouden dragen. Nadat meerdere porters in het verleden aan het gewicht van hun bagage bezweken waren had men in 2003 een maximum gewicht van 20 kg per porter vastgesteld. Deze porters hadden een reputatie agressief en veeleisend te worden als het op fooien aankwam, een andere punt van kopzorgen. Ik had gekozen voor de Machame oftewel Whisky-route, de zwaardere en mooiere tegenhanger van de zogenaamde Coca Cola-route.

De eerste dagen klimt het pad geleidelijk doch gestaag naar boven. Hoge bomen worden struiken, struiken worden bosjes. Na 3 dagen is er geen groen meer te bekennen en lopen we in een soort maanlandschap vol rotsen en zand naar boven. Onderweg passeren we memorial-stenen van mensen die door uitputting, hoogteziekte of bliksem zijn omgekomen.

Per dag drink ik minimaal 4 liter water. De diamox zorgt ervoor dat we minstens éénmaal per uur moeten stoppen om mijn blaas te ledigen. Hoe hoger we komen, hoe meer de windkracht toeneemt. Dit is met name belangrijk bij het kiezen van een juiste positie bij het urineren, al doe je dat maar één keer verkeerd.

De wandelingen waren niet lang. Aan het begin van de middag kwamen we meestal al aan in het kamp dat al door de porters was opgezet. Ik had twee tenten, eentje om in te slapen en een eigen wc-tent. Lang leve de 'privacy'! Het was een kamp in de meest primitieve zin des woords: geen elektriciteit, geen stromend water, geen barretje of andere vormen van vertier. Het koelde meestal snel af waardoor eenieder bij aankomst snel in zijn of haar slaapzak kroop. De nachten waren lang en koud. Ik sliep met al m'n kleren aan, inclusief muts en handschoenen, maar kon met moeite een paar uur doorslapen. Op één van de nachten werd ik wakker gehouden door twee Zuid-Koreanen die in hun tent naast de mijne sliepen. Zij moesten ombeurten de tent uit om hun maaginhoud op de bergflank uit te storten, als gevolg van de hoogteziekte. Voor mij bleef het bij een zeurende hoofdpijn.

Om jezelf te wassen stond er iedere dag een klein bakje water klaar om hooguit je gezicht en handen nat te maken. Naarmate we verder kwamen hing er in het kamp een stank van zo'n 100 mensen die zich een kleine week niet gewassen hadden. Wie dacht dat je na 3 dagen Pinkpop kunt stinken nodig ik graag uit om de menselijke aroma's op de Kilimanjaro op te snuiven...


Citaat uit reisdagboek:

...Iedereen heeft me gewaarschuwd voor de laatste etappe naar de top, 'de rest is kinderspel'. De morning coffee wordt vandaag al om middernacht geserveerd. Niet veel later trek ik alle kleren aan die ik bij me heb. We hoeven nog maar 5 kilometer, maar wel met een stijgingspercentage van zo'n 30%, iedere stap opnieuw. Gecombineerd met het onmenselijke tijdstip, de vrieskou, de ijle lucht en de vermoeidheid van de afgelopen dagen is dit de reden dat ruim een derde van de klimmers bij deze etappe moet afhaken. We lopen uur na uur, voetje voor voetje, pole-pole (Swahili voor langzaam-langzaam) door de ijskoude nacht over het steile pad vol kiezels, zand en later sneeuw. De bergcontour aan de top lijkt heel dichtbij, maar verandert niet. Na 3 uur klimmen ziet hij er nog precies hetzelfde uit. We proberen zo weinig mogelijk stil te staan, alleen voor een slok of een plas, om onderkoeling te voorkomen. Mijn drinkwater verandert in ijsblokjes, mijn tenen en neus in koude pijnlijke lichaamsdelen. De laatste 1,5 uur kijk ik niet eens meer omhoog. Diep gebogen met mijn capuchon over mijn hoofd getrokken strompel ik voort en kijk alleen nog maar naar Emanuel's schoenen. Er wordt geen woord meer gesproken. Als we andere klimmers passeren kijk ik niet eens meer of ik ze herken. Er telt nog maar een ding: de top. Ooit zal dit pad ophouden, al lijkt het oneindig. Onder ons horen we plots het gekletter van stenen en een schreeuw. We zien een klimmer van vermoeidheid omlaag vallen, gelukkig niet ver.

Alsof het getimed is doemt tijdens de zonsopgang de Uhuru Peak, het hoogste punt, voor ons op. Het is een onbeschrijflijk mooi moment! Op de top staat een bord met gelukswensen en liggen verspreid enkele champagneflessen. Eindelijk, we zijn er! Toch gaat het als een waas aan me voorbij, de hoogte maakt me traag van begrip. Als iemand op dit moment een mentale status-test bij me afgenomen zou hebben kwam er minstens een lichte vorm van dementie uit. Emanuel raadt me aan snel af te dalen, het is vanwege de wind, kou en hoogte gevaarlijk hier lang stil te blijven staan.

Tijdens de afdaling zien we pas hoeveel klimmers we achter ons hebben gelaten. Sommigen lijken meer dood dan levend. 'I could die at this moment', zegt een Fransman in gebrekkig Engels terwijl hij me smekend aankijkt in de hoop dat ik hem vertel dat het niet ver meer is. Ik houd wijselijk mijn mond. Voor het eerst gebruik ik mijn gehuurde skistokken, waarvan de 'kenners' mij hadden aangeraden dat ik deze absoluut moest huren. Nou, ik had nog beter een koksmuts kunnen huren, die was nog nuttiger geweest. Met deze stokken kon ik daadwerkelijk niks, een beetje de berg lopen lekprikken, zeg!...

Enfin, dezelfde dag liep ik helemaal terug naar het beneden. Het werd een dollemansrit omlaag, via woestijn- en maandlandschappen terug naar bosjes, struiken en uiteindelijk weer de dichtbegroeide groene flora. Terug naar de beschaving, terug naar Carolein, terug naar een warme douche en een comfortabel bed. Wat heb ik heerlijk geslapen die nacht!

Guy