Hakuna Matata

It means no worries, for the rest of your days.
It's a problem free philosophy
Hakuna Matataaaaaa.

Hakuna Matata is een van de belangrijkste aspecten in het leven van de Tanzaniaan. Voor ons als westerling in Afrika is het een echte dooddoener op het moment dat er stront aan de knikker is of als er dingen geregeld moeten worden..
Wij kregen direct op het vliegveld al te maken met de betekenins van Hakuna Matata. Als eersten leverden wij ons paspoort in aan de douanebeamte die het netjes op de balie legde. Even later plofte hij er nog een stapel bovenop en de stapel werd op het dooie gemakkie afgewerkt, netjes van boven naar beneden. Af en toe meldden zich nieuwe mensen voor een visum en ook die paspoorten kwamen netjes bovenop de stapel. Het vliegveld raakte leger en leger en eenieder die na ons was gekomen had inmiddels het vliegveld verlaten. Meer dan een uur later mochten wijzelf eindelijk ons papiertje in ontvangst nemen en konden we eindelijk naar ons hotel. Hakuna matata

De eerste week in Tanzania brachten we door in Dar es Salaam. Dar es Salaam is een vieze veel te hete in smog gedrenkte stinkstad. Helaas moesten wij een paar visa regelen en dus zat er niets anders op in deze stad te blijven. Hierover valt dan ook niet meer te vertellen dan dat wij hier alvast verder ingeburgerd raakten en langzaam meer kennis maakten met een paar typische gevalletjes van Hakuna Matata.

- Er ligt al uren een dode hond midden op de weg, aangereden. Als we vragen waarom hij niet van de weg wordt gehaald wordt er wat gemompeld en vervolgens zegt men Hakuna matata.

- Als de stroom uitvalt draait de stad door op generatoren. Sommige bedrijven hebben geen generator. Dan wordt er dus maar niet gewerkt. Dit kan soms meerdere dagen duren. Hakuna Matata.

- In de hele stad staan de klokken stil of lopen ze een paar uur achter. Tijd is hier onbelangrijk, legt een local ons uit. 'Als ik om 14:00 met iemand afspreek kan ik makkelijk een uur later komen of zelfs de volgende dag als me dat beter uitkomt.' Hakuna Matata.


Dangers and annoyances

Het grootste gevaar in Tanzania is het verkeer. Kleine minibusjes, die racen om als eerste passagiers in te laden en vervolgens helemaal volgestouwd te worden met kippen, geiten en etenswaren, verongelukken vaak. Men denkt een manier te hebben gevonden om dit tegen te gaan. De busjes zijn nu volgeplakt met foto's van Maria of met teksten als 'In god we trust.' Verder kneuren ze wel overal keihard door en nemen ze het niet zo nauw met de verkeersregels. 'Moge de stickers hen behoeden!'

Omdat onze volgende bestemming, Arusha, 9 uur rijden was namen wij het zekere voor het onzekere en gingen we op zoek naar een degelijke busmaatschappij. Wij volgden het advies van de Lonely Planet en gingen op zoek naar Scandinavian Buses. Aangekomen bij dit busstation bleek dit een waar kerkhof van uitgebrande en stukgereden bussen te zijn. Uiteindelijk vonden we een maatschappij waar je relatief veel betaalde maar welke wel degelijke bussen had. Eenmaal bij de bus aangekomen werden we ontvangen door twee mannen in pak, we moesten nog 20.000 shilling (ongeveer 10 euro) betalen voor onze bagage. We twijfelden of dit klopte en dus gingen we in verzet. De man bleef echter volhouden en omdat we toch graag mee wilden besloten we, weliswaar onder luid protest, te betalen. Later bleek dat we te maken hadden met oplichters die gewoon naast de bus hun gang konden gaan. De busmaatschappij zorgde dat we ons geld terugkregen maar toen Guy vroeg om de politie te bellen haalde men lachend de schouders op. 'Hakuna Matata', hadden we inmiddels geleerd.


Big five

Na drie maanden reizen was het eindelijk zo ver, de ouders van Carolein zouden ons komen opzoeken. Samen zouden we vijf dagen met een jeep door de nationale parken van Tanzania trekken om kennis te maken met the wildlife van Tanzania. We sliepen midden in het national park waar we bezoek kregen van een verdwaalde olifant die eens even kwam kijken waar de drukte in het park vandaan kwam. De campsites in de parken waren soms echt back to basic. We sliepen in tentjes, er waren 2 toiletten en 2 ijskoude douches voor alle bezoekers en er was geen licht. Je kon maar beter zorgen dat je je verzorgd had voordat het donker werd omdat je anders je tanden stond te poetsen met een zaklampje in de ene hand en de tandenborstel in de andere. Door de kou moest je vaker naar de wc maar we durfden 's nachts de tent niet uit omdat we een hyena hoorden huilen en we wilde zwijnen in de buurt van de tent hoorden.
Overdag veranderden de parken in een waar paradijs. Onze gids/chauffeur, Elias, reed ons door de Serengeti, Lake Manyara, de Ngorongoro krater en het Tarangire park. De dag begon meestal met een game drive, op zoek naar the big 5, waarbij het iedere dag maar weer de vraag was of de parken ons gunstig gestemd waren en ze ons iets van hun schoonheid onthulden. Wij hadden echter heel veel geluk: in de Serengeti zagen we een luipaard vlak naast de auto, in Ngorogoro waren we ooggetuige van het bloedige tafereel van een leeuw die een zebra verorberde en in Tarangire zagen we hoe een grote groep zebra's de rivier instormde om te drinken.


Explore Tanzania

Terwijl Guy zich klaarmaakte voor de grote klim naar de top van de Guylimanjaro bezochten Carolein en haar ouders Huruma, een weeshuis dat onderdak biedt aan zo'n 95 kinderen. Naast het weeshuis lag een grote vuilnisbelt waar volwassenen 'aan het werk waren', kinderen op 'speelden', het vuil werd verbrand en vogels op zoek waren naar restjes voedsel. Behalve de vele vliegen merkte je bij Huruma helemaal niets van deze puinhoop. Door de luidsprekers die aan de gevel hingen hoorde je dat er binnen een godsdienstles bezig was. Alle kinderen zaten muisstil te luisteren. Toen Carolein hoorde dat er maar 5 personen waren die deze kinderen opvoeden rees toch de grote vraag 'Hoe doen jullie dat?' Het antwoord was; 'Grace, we are graceful'. Even later gebeurde er iets, de muziek werd aangezet, de immens grote boxen gingen op hun hardst, de microfoon werd erbij gepakt en iedereen begon te zingen en te dansen, wat een vreugde, wat een saamhorigheid!

Ook bezochten we een secondary school in Monduli. Hier verbleven zo'n 700 leerlingen. Ze werden hartelijk ontvangen door Happiness, de directrice van de school. Ze gaf hen een rondleiding en studenten mochten een paar vragen stellen aan John (de vader van Carolein die vroeger docent economie was). Ze stelden vragen als hoe de economie van Nederland zich ontwikkelt heeft na de bezetting van Nederland en wat Nederland doet aan armoedebestrijding. Een enkeling ging zenuwachtig staan, als teken van respect. Bij het afscheid van de directrice werden er e-mail adressen uitgewisseld. Zo kwam ze erachter dat John en Marie-Jose de ouders waren van Carolein. Als een echte Afrikaanse rolde ze bijna over de grond van het lachen, haar hele lichaam schudde mee. 'I am so happy because I'm visited by a family, thank you so much'. Happiness, ze deed haar naam eer aan.

In het stadscentrum van Arusha bevond zich een immens grote markt vol kleding, schoeisel en etenswaren. De kleding was echter allemaal tweedehands en het zou ons niets verbazen als dit kleren en schoenen waren die men in de Westerse wereld naar de kledingbakken had gebracht. Kinderarbeid was hier ook niet vreemd. Kindjes liepen over de markt om plastic zakjes te verkopen / de gekochte waar te slepen.


Kilimanjaro

De top van de Kilimanjaro bereiken was een droom van Guy die nu eindelijk in vervulling zou gaan. Er gaan veel verhalen de rondte over de Kilimanjaro: het is een zware klim en als je eenmaal de top bereikt hebt kun je door de zogenaamde hoogteziekte last krijgen van desorientatie, hoofdpijn, misselijkheid en vertraagd spreken en denken. Nadat je de berg beklommen hebt kun je nog dagen last hebben van de naweeën van de klim: spierpijn, hoofdpijn en een loom gevoel. Wat echter niemand weet is dat je helemaal de berg niet kunt beklimmen. Als een Tanzaniaan zegt dat hij de berg gaat beklimmen dan betekent dat dat men zich een dag of zeven terugtrekt om zich vol te gieten met lokaal bier, Kilimanjaro genaamd. Vandaar de hoofdpijn, desorientatie en het lome gevoel achteraf. De duur van deze trip is afhankelijk van de hoeveelheid alcohol die de 'beklimmer' aankan. Guy kwam al na 4 dagen terug. Hij had zijn top bereikt.

Wordt vervolgd....