Intercity Jordan

Welkom in het meest gastvrije land ter wereld. Een oase van rust in een overwegend kolkend Midden-Oosten. Hier heeft men geen Arabische Lente nodig, hier geniet de koning nog grote populariteit. Men is er relatief tevreden, dat is duidelijk aan de mensen te zien.
Na Israel is een luchtig land als dit wel even welkom: iets minder zware politiek, iets meer vriendelijkheid. Nog niet eerder waren wij zo vaak welkom geheten, zo vriendelijk bejegend, uitgenodigd voor een kopje thee of een gesprek zonder bijbedoelingen als in dit land.

Het duurde even voor we de charme van Jordanie in konden zien: door een verkeerde interactie tussen onze Nederlandse en de Jordaanse banken kregen we met geen mogelijkheid geld uit de Jordaanse flappentap. Na twee ingeslikte bankpassen, anderhalf uur telefoneren met de **** Bank in Nederland, drie deblokkades en heel wat uurtjes in het kantoor van Arabbank lukte het dan eindelijk toch om genoeg Dinars uit de muur te trekken.

Hoofdstad Amman had voor ons behalve enkele Romeinse overblijfselen niet veel te bieden, maar zelfs die hoefden we na de pilarenoverdosis in Grienkenland en Turkije niet perse meer te zien.
In Amman ontmoetten we Kim, Heleen en Christine: drie gezellige Nederlanders met ongeveer dezelfde plannen als wij. We besloten met z’n vijven de tocht door Jordanie voort te zetten. Dit zorgde ervoor dat we in sneltreinvaart alle hoogtepunten van het land bezochten:

Met auto en chauffeur reden we naar Wadi Mujib, een natuurreservaat waar we een nogal bijzondere hike gingen doen: door een kloof van tientallen meters diep kronkelde zich een riviertje via meerdere kleine watervallen omlaag. Dit riviertje bepaalde onze route. Aanvankelijk was het niet meer dan banjeren over de kiezeltjes met het water tot de enkels. Maar dieper de kloof in kwam het water tot de knieen, en keken we op tegen rotsplateaus van enkele meters hoog waarover het water naar beneden donderde. Met touwen en het nodige klimwerk worstelden we ons door de prachtige kloof heen.

Nadien reden we verder zuidwaarts, doorkuisten de warme douche-keerkring, en kwamen aan bij Petra, in 2007 uitgeroepen tot een van de 7 Nieuwe Wereldwonderen. Petra is enerzijds bekend als belangrijke oude handelsstad (in de 3e eeuw voor Christus gesticht door de Nabateeers en grotendeels uitgehouwen in zandsteen), anderzijds als achtergronddécor voor Indiana Jones.
Tot 1995 was Petra nog bewoond geweest door meerdere Bedoeïenen, totdat een of andere organisatie, UNESCO genaamd, de locatie op hun lijst zette. Vanaf dat moment werden de Bedoeïenen ‘vriendelijk toch dringend’ verzocht de plek te verlaten en plaats te maken voor toeristen. Hoezo behoud van werelderfgoed?

Vooral Petra By Night was erg indrukwekkend: met een select groepje bezoekers mag je na zonsondergang naar binnen. Voordat je bij de ‘Treasury’, de blikvanger van de stad, komt loop je in een stille toch door een smalle kloof, de Siq genaamd. Aan weerszijden branden kaarsjes in lampionnen. Als de Treasury uiteindelijk tussen de kloofwanden opdoemt is het natuurlijk een enorm kippenvelmoment. Het plein voor de Treasury is gevuld met honderden kaarsjes, die het uitgehouwen rotswonder schuw verlichten. Iedereen neemt in stilte plaats op de neergelegde matjes, en als iedereen zit begint temidden van de kaarsjes een Bedoeïenenman te spelen op een gitaar-achtig instrument, gemaakt van schapenhuid en paardenhaar. Zijn stem galmt door de kloof als hij een dramatisch klinkendArabisch lied ten gehore brengt. Onderwijl drinken we ‘Arabische whisky’, zoals ze de thee hier noemen. Er hangt een mysterieuze sfeer als vervolgens een volgende Bedoeïenenman met een fluit vanuit het niets zijn geluid over de vlakte laat klinken. Dit is wellicht wat Petra tot een wereldwonder maakt.

Overdag liepen we door de hele stad heen. Ook hier was er weer die enorme gastvrijheid. Wanneer de locals thee dronken werd voor ons ook meteen een kopje ingeschonken (aangevuld met een flinke schep suiker, of je wilde of niet)…

Op een van de avonden werden wij uitgenodigd om bij een local te barbecuen. Hij had een ‘plek’ waar dat prima zou kunnen. Na aanvankelijk enige twijfel besloten we toch met z’n vijven in zijn jeep mee te gaan. Hij nam ons mee, diep de woestijn in. Nadat we alle doemscenario’s hadden doorbesproken overtrof zijn plek al onze verwachtingen: omsloten door bergen had hij een enorm feestterein gebouwd. Met een druk op de knop verlichtten ineens honderden lichtjes vanuit de omliggende berggrotten het terrein. De barbecue werd opgewarmd, de Arabische muziek dreunde over de plek, een bus Jordaanse studenten arriveerde en de avond kon beginnen. Meesterlijk! Opnieuw die gastvrijheid, opnieuw geen rekening na afloop!

Het bleef gezellig met z’n vijven dus trokken we ook samen de woestijn in. Met jeep en chauffeur werden de mooiste zandduinen en canyons van Wadi Rum bezocht. Wanneer de jeep vastliep in het mulle zand moesten de krachten gebundeld worden om het voertuig er weer uit te duwen. Natuurlijk moest ook een deel per kameel worden afgelegd. Een absolute aanfluiting was het bezoek aan de zogenaamde locale Bedoeïenen in het gebied: deze mensen zaten puur te wachten tot toeristen langskwamen om hen vervolgens thee in te schenken waar ze veel te veel geld voor moesten hebben. Het zou ons niks verbazen als deze lui om 5 uur hun gewaad uittrokken, de tent sloten, hun kameel lieten staan en in hun dikke BMW naar hun huis met zwembad reden.

We sliepen in een kamp dat bestond uit vier slaaptentjes en een grote gezamenlijke tent. Hier aten we die avond groenten en kip dat volgens Bedoeïenentraditie in een afgedekte kuil in het zand met houtskool klaargestoomd was.
Niemand van ons wilde natuurlijk in een tent slapen op deze mooie plek. In deze extreme duisternis verlichtten duizenden sterren van bovenaf de nacht. En zo werden matjes en dekens uit de tenten gesleept en onder de blote sterrenhemel gelegd, een geweldige slaapplek! ‘s Nachts klonk er een extreme stilte, alleen af en toe onderbroken door het geluid van een krolse woestijnkater…

Na de vele omzwervingen in relatief korte tijd was het tijd voor wat meer strandvertier. Van het Jordaanse kustplaasje Aqaba waren we niet zo gecharmeerd. We namen afscheid van onze reisgenoten en namen snel de boot naar de Egyptische kant van de Golf van Aqaba. Het heerlijke strandplaatsje Dahab voldeed volledig aan onze verwachtingen: hotel voor 3 euro pp op het strand, gezellige baai met laidback restaurantjes, loungemuziek uit de speakers, biertjes en fruitdranken voor een euro, duikschool om de hoek, kraakhelder zeewater..moeten we nog even doorgaan? Carolein spendeerde menig uurtje op het strand, Guy op de zeebodem.

Het relax-gevoel werd echter wreed verstoord door ons plan om de zonsopkomst op de Sinai-berg te gaan bekijken. Deze berg, waar volgens het verhaal Mozes zijn tien geboden heft ontvangen, is ruim 2200 meter hoog. De tocht ernaartoe duurde twee uur, de klim zelf drie. En zo geschiedde dat, terwijl ieder normaal denkend mens lag te slapen, wij de afgelopen nacht met kleine zaklampjes in de weer waren om voor zonsopkomst over het hele Sinai-gebergte uit te kijken. Op het moment supreme werd de vermoeidheid snel vergeten. Die kwam vanzelf weer terug bij de afdaling van de 3750 stenen treden die ooit door een monnik bij wijze van straftaak waren neergelegd.
Aan de voet van de berg stond de welbekende braamstruik, die spontaan voor Mozes in brand was gevlogen. Inmiddels hadden ze er een brandblusser naast gezet, mocht dit tafereel zich nog eens herhalen…

Vanaf hier gaat onze reis weer verder. Op naar de wereld van de farao’s,de sfinxen en de uitvinders van het bier…op naar het echt Egypte!!

Liefs, Carolein en Guy